تابلو نقاشی دکوراتیودختر عارف

در این تابلو، با جهانی از استعاره روبه‌رو هستیم؛ زنی ایستاده در میانه‌ی بوم، پیکری انسانی دارد، اما چهره‌اش را پرنده‌ای جایگزین کرده است — پرنده‌ای با بال‌های نیمه‌گشوده، گویی در حال برخاستن، یا شاید در لحظه‌ای جاودانه میان زمین و آسمان. پرنده، خود نمادی‌ست از آزادی روح، پرواز اندیشه، و گریز از خویشتن جسمانی.

لباس زن ساده است، شاید ردایی سبک، رنگی میان سپید و خاک، که در آن نشانی از دنیا نیست، تنها سکوت و درون‌گرایی. اما در ناحیه‌ی شکمش، نمادی شگفت‌انگیز به چشم می‌خورد: ماهی — شناور، آرام، گویی درون دریاچه‌ای از نور. ماهی، در بسیاری از سنت‌های عرفانی، نشانه‌ای‌ست از زندگی درون، راز نهفته، و حکمت خاموش. این‌جا، ماهی در دل زن جای دارد؛ گویی حامل رازی‌ست که تنها در سکوت قابل شنیدن است.

پس‌زمینه‌ی تابلو ساده و مه‌آلود است، شاید آبی خاکستری یا رنگی خنثی که ذهن را از جزئیات دنیای بیرون به سوی معناهای درونی می‌کشاند. همه‌چیز در این تصویر، بیننده را به تأمل می‌برد: آیا این زن، خود عارفی‌ست که از خویش رها شده؟ یا تجسمی از روحی‌ست که هنوز در بدن باقی‌ست، اما چهره‌اش دیگر انسانی نیست؟

نور در تابلو، از بالا و کمی مایل می‌تابد، نه با شدت، بلکه با نرمی‌ای عرفانی؛ گویی مهتابی است که به‌جای خورشید، روح تصویر را روشن کرده.

این تابلو نه صرفاً یک نقاشی، بلکه روزی‌نامه‌ی باطنی یک انسان سالک است؛ داستان روحی که از خاک برخاسته، پرنده‌ای شده و در دلش، زندگی، همچون ماهی‌ای خاموش، هنوز جاری‌ست ابعاد اثر 120 در 80 واورجینال میباشد