تابلو نقاشی دکوراتیوزن وموسیقی

در دل قاب، دختری ایرانی نشسته است — گویی در آستانه آوایی تازه، با نگاهی متمرکز و چهره‌ای آرام اما پرشور. دو دستش بر پیکر تنبک قرار گرفته‌اند؛ انگشتانش در لحظه‌ای از حرکت، آماده‌ی فرود آمدن، یا شاید تازه از پوست ساز برخاسته‌اند. این تنبک، نه صرفاً سازی چوبی، که آیینه‌ای‌ست از ریتم درونی او.

لباسی سنتی بر تن دارد، با نقش‌هایی الهام‌گرفته از هنر ایرانی: گل‌وبوته، ترنج، یا خطوط اسلیمی که از دامن و آستینش جاری‌اند. رنگ‌ها زنده‌اند؛ شاید قرمز اناری، سبز یشمی یا آبی لاجوردی — هر رنگی، نه تنها زیبایی، که بخشی از روایت اوست.

پس‌زمینه‌ی تابلو، می‌تواند ساده باشد یا آراسته به نقوش ایرانی؛ فرش، گلیم، دیوار گچ‌بری‌شده، یا پرده‌ای نیمه‌شفاف از نور و غبار. اما مهم‌تر از هر چیز، احساس جاری در فضاست — سکوتی پر از انتظار، آمیخته با ضرب‌آهنگی پنهان.

موهایش ممکن است رها باشند یا زیر شالی نازک پنهان، اما در هر حالت، حالتی از حرکت و زندگی در سیمایش موج می‌زند. چشم‌ها، یا به نقطه‌ای خیره‌اند، یا درون را می‌نگرند — گویی موسیقی را نه با گوش، که با روح خود می‌شنود.

صدایی در تابلو نیست، اما مخاطب با دیدن این تصویر، ضرب‌ها را حس می‌کند؛ تپش‌های پوست بر چوب، نوای خاک و جان، پژواکی از ریتم زنانه‌ای که در تاریخ موسیقی ایران گاه خاموش، گاه پنهان، اما همواره زنده بوده است.ابعاد 120 در120 اورجینال